Dobrze pamiętam tamtą samotność. Moi bliscy i przyjaciele spędzali większość dnia w pracy, a ja zostawałam w domu sama z córką i swoimi myślami. I choć była zachwycająca i najbardziej w świecie kochana… to jednak z każdym dniem coraz bardziej ciążyła mi nuda i monotonia. Ratowałam się, wychodząc z domu na wycieczki z Paulą – mamą kilkumiesięcznego chłopca, którą poznałam przez internet. Raz na przykład pojechałyśmy zimą poza Częstochowę, do rezerwatu Sokole Góry. Przedzierałyśmy się z wózkami przez zaspy, podziwiając okryty śniegiem las. Wiem, że potrzebowałam tych naszych “przygód”, żeby uwierzyć, że zostając mamą, nie muszę zrezygnować ze wszystkiego. Dlatego tak mocno zachęcam kobiety do szukania sobie towarzyszek i znajdowania sposobów, by robić to, co się kocha i co nas pozytywnie napędza. Bez dzieci lub z nimi!

Kiedy moja starsza córka miała 1,5 roku wymyśliłam, zorganizowałam i prowadziłam spotkania w duchu NVC dla częstochowskich mam – “Z empatią i szczerością o macierzyństwie”. Po latach widzę, że wtedy nie byłam jeszcze na to gotowa, bo… sama potrzebowałam usiąść w takim kręgu jako uczestniczka i opowiedzieć o tym, jak mi jest. Dziś moje dzieci chodzą już do szkoły, a ja mam wystarczający dystans, żeby towarzyszyć kobietom w początkach ich macierzyństwa. I pomagać oswajać emocje, których czasem się obawiają lub wstydzą.